‘কুকুৰ’ প্ৰতীকটোৱে কবিয়ে প্ৰকৃততে কি ক’বলৈ বিচাৰিছে লিখা ।

বিষয়    :      কুকুৰ 

শ্ৰেণী    : দ্বাদশ  ( অসম ৰাজ্যিক মুক্ত বিদ্যালয়)

 ১) ‘কুকুৰ’ প্ৰতীকটোৱে কবিয়ে প্ৰকৃততে কি ক’বলৈ বিচাৰিছে  লিখা  ।

 উত্তৰ  :  কবি অমূল্য বৰুৱাই ‘কুকুৰ’ প্ৰতীকটোৰ যোগেদি প্ৰকৃততে শ্ৰেণী বৈষম্যৰ আধাৰত মানুহক প্ৰতিনিধিত্ব কৰিছে ।কবিয়ে মানুহক কুকুৰৰ লগত  তুলনা কৰি দুটা শ্ৰেণীত ভাগ কৰিছে ।এচামক নিম্ন বংশজাত আৰু আন চামক উচ্চ বংশজাত বুলি বৰ্ণনা কৰিছে ।

নিম্ন বংশজাত কুকুৰ চামৰ অৱস্থা দুখ লগা ।জীৱন ধাৰণৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় নিম্নতম সামগ্ৰীখিনিৰো অভাৱ ।এই চাম কুকুৰৰ মুখত পোৱা যায়  অৰ্ৱজনাৰ পৰা উলিয়াই অনা একোডোখৰ ৰসহীন আৰু জাত-পাতৰ বিচাৰ নোহোৱা হাঁড়।আকৌ কোনোটোৰ মুখত দেখা যায় ফটা জোতাৰ লেটেকা চামৰা ।এই চাম কুকুৰৰ বহুতৰে আকৌ চুৱা পাতনিত পেলাই দিয়া  ভাতৰো অভাৱ দেখা যায় ।এই চাম কুকুৰে ক্ষুধা যন্ত্ৰণাৰ নিবাৰণৰ বাবে অহৰহ সংগ্ৰামত ব্যস্ত থাকিবলগীয়া হোৱা বাবে সিহঁতে “অহিংসাই পৰম ধৰ্ম “ এই বাণীকো পাহৰি গৈ হিংসাশ্ৰয়ী জীৱন কটাব লগীয়া হয় ।সেয়েহে যুধিষ্ঠিৰ লগত যোৱা কুকুৰটোৰ দৰে স্বৰ্গাৰোহণৰ আশা কৰি ধৰ্ম যাত্ৰা কৰাৰ মৰসাহ সিহঁতৰ নাথাকে ।এই চাম কুকুৰে ক্ষুধাৰ যন্ত্ৰণা আৰু লোভৰ বাসনাত নিৰস হাঁড় আৰু লেটেকা চামৰাতো বিচাৰি পায় ৰস আৰু প্ৰটিনৰ কোমলতা ।সিহঁতৰ জীৱন ধাৰণৰ এই পদ্ধতিয়ে সৃষ্টিৰ আনাদিৰ কালৰ পৰা চলি অহা “খাবৰ বাবে আমি জীয়াই আছোঁ নে জীয়াই থাকিবৰ বাবে খাই আছোঁ ।“ –এই পুৰণি প্ৰশ্নটিক অধিক জটিল কৰি তোলে কাৰণ সিহঁতক ‘খোৱা, পিয়া, ফুৰ্তি কৰা’ অৰ্থাৎ আনন্দময় জীৱন কটাবলৈ যিবোৰ আহিলা প্ৰয়োজন, সেইসকলোবোৰ সিহঁতৰ অভাৱ । সিহঁতে জীয়াই থাকিবৰ বাবে যি খাদ্য খায়,  সিও হ’ল মহামাৰীৰ বীজ অৰ্থাৎ জীয়াই থাকিবলৈ সিহঁতে যি খায় তাতেই নিহিত  হৈ থাকে সিহঁতৰ মৃত্যু ।সেয়ে সিহঁত নিৰুপায়,  সিহঁত নিজেই  নিজৰ মৃত্যুক  আমন্ত্ৰণ কৰি আনে ।সেইবাবেই সিহঁতৰ বাবে এই জটিল প্ৰশ্ন আজি অৰ্থহীন ।কুৰি শতিকাৰ সভ্যতাৰ নিলাজ হাতৰ চেকা সিহঁতৰ প্ৰত্যেকৰে কপালত সনা আছে ।এই খাবলৈ নোপোৱা দলটোৱেই শোষক ৰূপী প্ৰভুসকলৰ ঐশ্বৰ্যৰ চন্দুকটোৰ ৰাতিৰ আন্ধাৰৰ গোপণ ৰখীয়া আৰু বাহ্যিক সমাজত ইহঁতৰ মূল্য পুতৌলগা, ইহঁত হৈ পৰে ঘৃণিত আৰু আনৰ উপহাসৰ পাত্ৰ কবিয়ে এই নিম্ন জাতবংশৰ কুকুৰ চাম অৰ্থাৎ নিম্ন শ্ৰেণীৰ মানুহবোৰ আধুনিক সভ্যতাৰ শোষক শ্ৰেণীয়ে কৰা শোষণ আৰু নিষ্পেষণৰ বাবেই সৃষ্টি হৈছে বুলি কৈছে । 

এই  সমাজখনৰ উচ্চ বংশজাত কুকুৰৰ দলটো হ’ল খাবলৈ পোৱা কুকুৰ ।এওঁলোকৰ জীৱন বিলাসী জীৱন ।এওঁলোকৰ খাদ্য অভাৱ নাই ।এই চাম মানুহে যি আৰামদায়ক,  বিলাসীপূৰ্ণ  সভ্যতাৰ অংশীদাৰ হৈছে তাৰ গুৰিতে আছে নিম্ন শ্ৰেণীৰ শ্ৰমজীৱী মানুহক কৰা শোষণ,  নিষ্পেষণ । নিম্ন বা শোষিত শ্ৰেণীৰ সুবিধা কাঢ়ি আনি এই চামে বিলাসী সভ্যতাৰ সৃষ্টি কৰিছে আৰু অনুক্ৰমে সমাজত দুখীয়া শ্ৰেণীটোৰ ক্ষুধাৰ বৰ্বৰতাৰ জন্ম দিছে । 

গতিকে দেখা যায় যে প্ৰতীকধৰ্মী “কুকুৰ” কবিটাটিত কবিয়ে জীৱন ধাৰণৰ পাৰ্থক্য থাকিলেও সমাজৰ দুয়ো শ্ৰেণীৰ মানুহকেই “কুকুৰ” বুলি সম্বোধন কৰিছে ।