দৃশ্য -৬
দিন বাগৰি নিশা হয় । নিশাৰ অন্তত আকৌ ৰঙা সূৰুজে কিৰণ বিলাই ধৰণীক উজ্বলাই তোলে । মেদিনীৰ প্ৰতিটো জীৱই প্ৰকৃতিৰ লগত নিজকে খাপ খুৱাই ল'বলৈ কৰ্মক আঁকোৱালি লয় । ময়ো নিজৰ মনক হেৰফেৰ হ'ব নোৱাৰাকৈ লক্ষ্যৰ জৰিৰে বান্ধি আগবাঢ়ি যাবলৈ প্ৰয়াস কৰিলোঁ । কিন্তু জীৱন নদীৰ সোঁতটোক হেজাৰে বেঠা মাৰি পোনাই নিবলৈ প্ৰয়াস কৰিলেও সহজ হৈ নুঠে । এনে হয় - কেতিয়াবা যেন বেঠাহীন ভাবেই পোন গতিত গৈ থাকে । আকৌ কেতিয়াবা মুহূৰ্ততে সৰ্পিল গতিৰে পথ লয় । সৰ্পিল গতিত বেঠা মাৰি চিধা কৰিবলৈ গৈও বিফল হৈ এচুকত গৈ পৰি ৰওঁ । এৰা-ধৰা মাজেৰে ষষ্ঠ শ্ৰেণীৰপৰা সপ্তম শ্ৰেণীলৈ স্থান দশল কৰিলোঁ তৃতীয় । মনত আনন্দ জোৱাৰ । কিন্তু, দুটামান দিশে মোক ঢেঁকিৰ থুৰাই ঠেকেচা দৰে সদায় ঠেকেচি ঠেকেচি মনটোক চেপেটা কৰিছিল ।
এটা দিশে জুৰুলা কৰিবলৈ ঠেকেচিলে মনলৈ লৈ আহে মাথোঁ --এৰা বস্তু আকৌ কিয় ? আনৰ সুখত তুমি কিয় ? নিজেতো নিদিয়া , পোৱা সুখকণত তেন্তে তুমি কিয় ? মানে মনলৈ আহে নিৰ্জুমণিয়ে প্ৰাঞ্জলক ভাল পাব লাগে কিয় ? ---তেতিয়াই মনলৈ লৈ আহোঁ এই ধাৰণাবোৰ । কি ক'ম , কোনে বুজিব বুকুখনত খোছা মাৰি ধৰা জোংবোৰৰ বিষৰ যন্ত্ৰণাবোৰ । সহ্য কৰিব নোৱাৰোঁ , যেতিয়া নিৰ্জুমণিয়ে প্ৰাঞ্জলৰ লগত কথা পাতি খিল খিলাই থাকে । এনে যেন লাগে গৈ প্ৰাঞ্জলৰ বুকুতে ধৰি লওঁ আৰু দি দিওঁ নেকি কেই ঘুচামান । কিন্তু মনক বহুত ধৰ্য্যৰে থমাই যাওঁ । মনে মনে ভাবোঁ , নিৰ্জুমণিয়ে হয়তো মনৰ দুখবোৰ পাতলাবলৈয়ে এনে কৰিছে । হয়তো দুখবোৰ লৈ তো জীৱনৰ খুজবোৰ দিব নোৱাৰে । ময়ো তাৰ আনন্দত সুখী হোৱা উচিত । মোৰ ভাল পোৱাত তাইৰ সুখ আৰু আনন্দ থাকক । দিন বাগৰি যোৱা লগে লগে সহিব পৰা ক্ষমতাও বাঢ়ি গ'ল । কেৱল সেয়াই নহয়, সময়ৰ গতিয়ে প্ৰাঞ্জলৰ প্ৰতিও মোৰ এক আন্তৰিকতা উপজাই তুলিল । ভাল সহপাঠী তথা বন্ধু হিচাপে মন জয় কৰিল । হয়তো নেদেখাজনে মোৰ মংগলৰ বাবেই প্ৰাঞ্জল -নিৰ্জুমণিৰ সম্পৰ্ক গঢ়ি তুলিল । মোৰ প্ৰেমৰ লীলাতকৈ সিহঁতৰ প্ৰেমৰ ফুলনিৰ সৌন্দৰ্য্য বহুগুণে মুগ্ধ । খং ভাৱ আঁতৰি মন পাতল হৈ পৰিল । দুয়োৱে একেলগে বহি চানা-মটন খোৱা, টিফিনৰ সময়ত ফিল্ডত দুয়ো বহি বাৰ্তালাপ কৰা, হাতত ধৰা-ধৰিকৈ আহা-যাহ কৰা ইত্যাদি ইত্যাদিবোৰে মোৰ মনত পাছলৈ একোৱেই সাঁচ পেলাব পৰা নাছিল । কিন্তু মনলৈ এটাই আহিছিল --ভাল পাওঁ বাবেই তোমাক, তোমাৰ সুখ-আনন্দ বিচাৰোঁ । তুমি সুখী, মই সুখী । দুখে বিন্ধিছে, কিন্তু সহ্য কৰিছোঁ । তুমি সুখী হোৱা ।
মোৰ কথা এৰিলোঁ । কিন্তু মোৰ গেঙৰ সদস্যবৃন্দই হ'লে সিহঁতৰ প্ৰেমৰ লীলা সহ্য কৰিব নোৱাৰে । কিয় পাৰিব নো , দৌষ্টিৰ গাৰ্ল ফ্ৰেণ্ডক কোনোবাই পতাই ল'লে খং নুঠা সকল দৌষ্টি হ'বই নোৱাৰে ।
এটি সোমবাৰৰ কথা । প্ৰাঞ্জল আৰু নিৰ্জুমণিয়ে ফিল্ডত বহি আড্ডা পিটি আছে । মই বাৰাণ্ডাৰ পৰা চাই আছিলোঁ । মোৰ লগৰ এজনো স্কুলত আহি পোৱা নাছিল । বাৰাণ্ডাৰপৰা চাই থাকোঁতে মুকুন্দ আহি উপস্থিত হ'ল । স্কুলত প্ৰৱেশ কৰোঁতে মুকুন্দৰ চকুতো সিহঁত ওপৰত পৰিল । মুকুন্দই কাষলৈ আহি কয় --" অই, আজি ৰঙা কৰি পঠিয়াম বাপেকে । তই একো কৰিব নালাগে । তই ফচিব নালাগে । স্কুলৰপৰা ওলাই যাব লগা হ'লে মই যাম । আজি ইয়াক ৰঙা কৰিয়েই যাম । ছোৱালী পগলাটো । বেলেগ ছোৱালী দেখা নাই । তই কিন্তু মাজত সোমাই নলবি দেই ।"
: " কি হ'ল ? যোৱা বেগটো থৈ লোৱাগৈ । আজি ইমান দেৰিলৈকে তোমাৰ বাহিৰে কোনো পোৱাহি নাই যে ।"-- লাহেকৈ কথাষাৰ কৈ পিঠিত হাতখন থৈ শ্ৰেণীৰ কোঠালৈ সোমাই গ'লোঁ । বেগ থৈ ওলাই আহোঁতেই বলিন পালেহি ।
বলিনে মোৰ হাতত বেগটো দি কয়--"যোৱা চুন মিণ্টু , মোৰ বেগটো বেঞ্চত থৈ আহাগৈ । অই মুকুন্দ , সৌটোক চা --- , লাইন মাৰিছে । কুকুৰাটোক জিভা কাটি দিঙগৈ বৈ । সি আমাক চিনি পোৱা নাই । তাৰ বাপেকৰ বিয়া দেখুৱাই দিম । লাইন মাৰিবলৈ ছোৱালী পোৱা নাই ।"
: " বৈ বৈ তাক ৰঙা মাটি, বগা মাটি কৰি দিম । আমাক চিনি পোৱা নাই । " মুকুন্দই জাঙোৰ খাই কয় । ---" অই , যোগেশ্বৰ আৰু পৱিত্ৰ আহিলে কৈ দিবি যাবলৈ , আমি ৰঙা কৰিবলৈ গৈ আছোঁ । "
মোৰ লগত সিহঁত দুয়ো শ্ৰেণী কোঠালৈ সোমাই আহে ।আনফালে পৱিত্ৰ আৰু যোগেশ্বৰেও আহি দৰ্জা মুখত পাইহি ।,
: " বৈ বৈ বৈয়ে আও । কাক ৰঙা কৰিব লাগে, আমি আহি গ'লোঁ বে ।" -- পৱিত্ৰই দৰ্জা মুখৰ পৰা মাত দিয়ে । মোক বেগটো দলিয়াই দি কয় --এইটো ধৰ পাটনাৰ । আ যাঔ সব ।"
" কোন বে সেইডাল ? আজি মজা পাব সি ।" --- যোগেশ্বৰে হাত দুখনত থাপৰি মাৰি কয় ।
" সৌ প্ৰেম পগলাটো " -- মুকুন্দই আঙুলিয়াই দি কয় - "বৈ ।"
" ঔ প্ৰাঞ্জল কুট্টা, আজি প্ৰাঞ্জল চাঞ্জল হৈ যাব । তাক চাই আছোঁঙ্গ বহুত দিনৰ পৰা । আজি হৈ গ'ল তাৰ বে । বৈ বৈ । আগত কাম , পাছত নাম । "--- যোগেশ্বৰে আঙুলিৰ মুঠি বজাই কয় ।
মই সিহঁতৰ কথাৰ মাজত সোমাবলৈ সুবিধাই পোৱা নাছিলোঁ । শ্ৰেণীৰ পৰা ওলাই যাবলৈ লওঁতে কওঁ--" অই ৰ' চুন কি হ'ল তোমালোকৰ ? বাদ দে , তোমালোক মোৰহে বন্ধু ।"
" আঁৰেই য়াৰ, পাছ ফালৰ পৰা কেলেই মাত দিয়' ৰে । তাৰ তেল ফাঁটিছে । দেখিছ নাই । নাই নাই আজি আৰু নৰখোং । দিমেই দিম । তই নালাগে । ছাৰে, মাৰিলে আমাক মাৰিব । তোক নফচাং । তই দূৰৰপৰা চাই থাক । তাক যদি আজি ----" বুলি মুকুন্দই কথাবোৰ কৈ শেষ কৰোঁতেই বলিনে কয় ---" যি হয় হ'ব । ডোণ্ট কেয়াৰ । মুঠতে আজি প্ৰাঞ্জল হ'বই কেয়া । গৈ ডাৰেক্ট জেগাত দিম । "
" মই চলি কুচাতে ধৰি চুছৰাই আনিম । কুকুৰে ছোৱালী পটাবলৈ ষ্টাইলত চুলি কটা মজা আজি দেখুৱাই দিম বাপেকে । --যোগেশ্বৰে দাঁত দুপাৰি কৰচি গৰজি উঠে । এনে সময়তে সুৰভি আহি শ্ৰেণীকোঠাৰ দৰ্জা মুখত উপস্থিত হয় । আমাক দেখি তাই কয় --' বাহ , কি মেল বহিছে নো ? "
" একো নাই , মিণ্টুৱে নিৰ্জুমণিৰ লগত কথা পাতিবলৈ মন কৰিছে । আমাক মাতি আনিবলৈ কৈছে, তইতো জানই তাক মাতি আনিবলৈ আমাৰ সাহস নাই । যা চোন , তই মাতি আনি সহায় কৰ , অই । আৰু অলপ দেৰি হ'লে ঘণ্টাই পৰিব , মনৰ কথা মনতে ৰৈ যাব । যা যা খৰকৈ । বেগটো দে মই থৈ দিওঁ ।" ---এই বুলি পৱিত্ৰই সুৰভিক কৈ নিৰ্জুমণিক প্ৰাঞ্জলৰ ওচৰৰপৰা আঁতৰাই আনিবলৈ সুৰভিক পঠিয়াই দিলে । আমি সকলোৱে পৱিত্ৰৰ মুখলৈ থৰ লাগি চাই ৰ'লোঁ । মই ভাবিলোঁ সি কিয় মিছাকৈ মোৰ কথা কৈ নিৰ্জুমণিক মাতি পঠিয়ালে । মইতো মাতা নাই । মই কি কম এতিয়া । আৰু হঠাতে প্লেন সলনি হৈ গ'ল যে । খঙবোৰ নোহোৱা হৈ ক'লৈ গ'ল । মুখত আকস্মিক হাঁহি ক'ৰ পৰা আৰ্বিভাৱ হ'ল । মই তাক--" অই " বুলি মাতি মুখ মেলোঁতেই যোগেশ্বৰে পৱিত্ৰক এক ঘুচা দি কয়--" ভয় পাণ্ডুৰা, ভয় খাইছ । নালাগে তই যা । আমি তিনিটাই কাফি । "
" আকাহ্ , ৰ' ৰ' । মোৰ কথাটো শুন প্ৰথমতে । চা --- , নিৰ্জুমণিয়ে যদি তাৰ ওচৰত থাকে, আমি তাক কেনেকৈ মাৰিম । নিৰ্জুমণিয়ে জানোঁ কাজিয়াখন নেৰোৱাব । তাতেই লাগিব জগৰ । নিৰ্জুমণিয়ে আমাক বেয়া পাব । তাতে ছাৰৰ ওচৰত নিৰ্জুমণি সাখী হৈ পৰিব । গতিকে, সাপো মৰক, লাঠিও ভাগক । সেইফালে আঁতৰি এইফালে আহক । আমি দূৰত ঢোল কোবাই বিহু নাচিম । ঢোলটোক প্ৰতিটো কোবত হৈ কঢ়ায় হৈ কঢ়ায় মাত উলিয়াম । পাতিব নে নেপাতে । এৰিব নে নেৰে । আৰু কৈ থম যে আমি যদি তাক বালোঁ বুলি কয়, তেন্তে তাক একেবাৰে খালাচ কৰি দিম বুলি । " --বুলি কৈ পৱিত্ৰই যোগেশ্বৰৰ পিঠিত ধকিয়াই কয়---" কি বেয়া কৰিলোঁ নেকি পঠিয়াই ?"
" ল'ৰাটো মেথা কিছু আছে ৰে । অই , চা চা--- ছোৱালী পাগলাটো লগতে আহিছে । বৈ তাক তাত ৰখাই থম । নহ'লে সকলো ওলোটা হৈ যাব।তোমাৰ দৰে গেংটোত এজন মেথা থকা মানুহ লাগে ।"--- বলিনে পৱিত্ৰৰ পিঠিত ধকিয়াই কয় ।
" অই , তই নাই মাতা বুলি নকবি । যি পাত , পাতি থাকিবি । চলৌ চিপাহিঔ , চলৌ ।"-- বুলি কৈ গোটেইকেইটা ৰোমটোৰপৰা ওলাই যায় । মই থকবক খাই কি কৰোঁ , কি নকৰোঁ লগা ওগুল-থুগুল মনটোক লৈ ৰোমতে বহি ৰ'লোঁ । খিৰিকিখনেদি চাই পঠিয়াৱাত দেখিলোঁ প্ৰঞ্জল , নিৰ্জুমণি আৰু সুৰভি তিনিও কথাৰ ঢৌত হাঁহি হাঁহি আহি আছে । গৈ লগ হ'ল গৈ ইহঁত চাৰি । দেখিলোঁ, প্ৰাঞ্জলে আগতে পৱিত্ৰক কান্ধত ধৰি মাত দিছে । তাৰ পাছত ধৰিছে বলিনক । ওচৰতে সুৰভি আৰু নিৰ্জুমণিয়েও ৰৈ আছে । তাৰপাছত দেখিলোঁ নিৰ্জুমণিয়ে পৱিত্ৰ আৰু যোগেশ্বৰৰ হাতত ধৰি লগত আহিবলৈ টানিছে । মই ভাবিলোঁ, কি হ'ব এতিয়া । নিৰ্জুমণিয়ে গমেই পালে নেকি ? মই সিহঁতক পঠিয়াইছোঁ বুলি ভাবিছে নেকি ? মই সিহঁতক চাই থাকোঁতে ৰোমত সোমালহি মাজনি । আহি কাষতে বহিল । ক'লে -- " কি চাইছ , ভাইয়া । ঔ নিৰ্জুমণিক চাই আছ ।" মাজনিয়ে টপৰাই কাষৰপৰা উঠি গৈ দৰ্জা মুখৰ পৰা চিঞৰিলে --" অই, সোনকালে আহ, গোটেই খিনি ।"
সকলোৱে আহি শ্ৰেণীকোঠাত সোমাল । মাজত নিৰ্জুমণি , নিৰ্জুমণিয়ে বাঁওহাতে ধৰি আছে পৱিত্ৰক আৰু সোঁহাতেৰে ধৰি আছে যোগেশ্বৰক। আহিল , কাষত বহিল । ক'লে --" কোৱা, কিয় মাতিছিলা ।"
মই মুখ মেলা আগতেই যোগেশ্বৰে ক'লে --" আমিহে মাতিছিলোঁ । ই মাতা নাই ।"
" মিণ্টু, তোমাৰ বাবে মই পেঞ্চিল এডাল আনিছোঁ । ৰ'বা আনিছোঁ । " -- প্ৰাঞ্জলে গৈ বেগৰপৰা এডাল কাঠ পেঞ্চিল আৰু কেইটামান টেঙা মটন লৈ আহে । প্ৰথমে মোক পেঞ্চিলডাল দিয়ে । তাৰপিছত সকলোকে এটা এটা মটন দিয়ে । সেই ক্ষণতে প্ৰাৰ্থনাৰ বাবে বেলটো টং টং টঙকৈ বিজিল । সকলোৱে প্ৰাৰ্থনাৰ বাবে ওলাই গ'লোঁ । গৈ প্ৰাৰ্থনাৰ শাৰীত থিয় হ'লোঁ । মোৰ পাছত প্ৰাঞ্জল থিয় হ'ল । মোক ককালত ধৰি তাৰ থুটলিটো মোৰ কান্ধত থৈ তাৰ মূৰটো মোৰ মূৰটোৰ লগত লাহে লাহে খুন্দিয়াই থাকে । জানোঁ কিয়, সেই মূহুৰ্তত মোৰ এনে যেন লাগিল মোৰ বন্ধুৱে মোক ধৰি আছে । মই নিমাত হৈ আছিলোঁ । আগফালৰপৰা মাত আহিল--" চাবধান " । প্ৰঞ্জলে লগে লগে মোৰ কঁকালৰ পৰা হাত দুখন আঁতৰাই থিয় হৈ ৰ'ল । ময়ো ৰ'লোঁ । প্ৰাৰ্থনা আৰম্ভ হ'ল । শেষ হ'ল । শ্ৰেণীৰ কোঠালৈ গ'লোঁ । নিজৰ নিজৰ আসনত বহিলোঁগৈ ।
" আজি বাছি গ'ল । ৰ' তাক ।" --বলিনে লাহেকৈ মুকুন্দক ক'লে । লাহেকৈ মই ক'লোঁ --" বলিন, বাদ দিয়া সেইবোৰ । তোমালোকে কাজিয়া কৰি থাকিব নালাগে । তাক একোৱেই নকৰিবা হাঁ ।"
" হ'ব দে , তই নকৰিবি কৈছ যেতিয়া একোৱেই নকৰোঁ । বাদ দিলোঁ আকোনো ।"
" হ'ব , বাৰু । আজি মই দ্বিতীয়ত বহোঁ । "
" হ'ব হ'ব ব'হ্ । কিন্তু গণিতৰ ক্লাছত হ'লে প্ৰথমত বহিব লাগিব ।"----এই বুলি যোগেশ্বৰে কৈ বেঞ্চখনৰ প্ৰথমত বহিল । গণিত আৰু বিজ্ঞানৰ কলাংশ ক'লেই আমাৰ কলিজাটো কপি থাকে । কাৰণ গণিত-বিজ্ঞানৰ শিক্ষক শ্ৰীযুত যুগল কোঁৱৰ ছাৰে আমাক সদায় ৰঙা চকুৰে চায় । শ্ৰেণীত প্ৰৱেশ কৰা লগেই লগেই আমাৰ বেঞ্চখনলৈ দৃষ্টি পেলায় । ছাৰৰ কাৰা নিৰ্দেশ--আমি তেখেতৰ ক্লাছত একেলগে কেতিয়াও বহিব নোৱাৰোঁ । যদি ছাৰৰ কথাক অমান্য কৰোঁ, তেন্তে পিঠি আৰু হাতত পোৱা কোবত চকুৰ আগত ৰঙা-নীলা দেখি যাওঁ । সেয়ে আমি পাঁচোজনে ভাগ হৈ বহোঁ এই দুটা ক্লাছত । নকওঁ ক'লেও ক'বই লাগিব যে আমাৰ বেঞ্চখন শেষৰ বেঞ্চ । সেই দিনটোত মোৰ আৰু বলিনৰ পাল আছিল শেষৰ বেঞ্চত । আনফালে যোগেশ্বৰৰ পাল আছিল আমাৰ আগৰ বেঞ্চখনত প্ৰঞ্জলহঁতৰ লগত । গণিতৰ কলাংশ আহিল । সকলোৱে নিতৌ সলনি কৰি কৰি বহা নিয়মানুসাৰে বহিলোঁ । শেষৰ বেঞ্চখনৰ প্ৰথমত মই । মোৰ আগৰ বেঞ্চখনৰ প্ৰথমত মানস । মানসৰ ওচৰত প্ৰাঞ্জল । প্ৰাঞ্জলৰ পাছত মানে মই বহা বেঞ্চখনৰ দ্বিতীয়ত বলিন বহিছিল । ক্লাছ চলি থকা সময়তে হঠাতে আহিল এক দুৰ্গন্ধ । গোন্ধ পাই সকলোৰে নাক কোচখাই গ'ল । প্ৰাঞ্জলে আমাৰ ফালে ঘূৰি ক'লে পান্দিলে কোনোবাই । প্ৰাঞ্জলৰ চকু বলিনৰ চকুত পৰিল। বলিনে ভাবিলে তাকেই কৈছে । বলিনে লাহেকৈ ক'লে --" মই পান্দিলোঙ্গ হা ---।"
বলিনৰ মাত গৈ যুগল ছাৰৰ কাণত পাৰিলগৈ । ছাৰৰ পৰা বতাহ ফালি মাত আহিল --" জধা মূৰ্খকেইটাৰ পৰা শান্তি নাই । এটা ক্লাছোও শান্তিত কৰিব নিদিয়ে । পঢ়াই থাকা সময়ত কিয় কথা পাতি থাকা । প্ৰাঞ্জল এইফালে আহা । যোৱা অফিচৰপৰা সোতৰ নম্বৰ বেটডাল লৈ আহাগৈ ।"
প্ৰাঞ্জলে যাওঁ নাযাওঁ কৈ গৈ অফিচৰপৰা বেটডাল লৈ আহিলগৈ । প্ৰাঞ্জলৰ বুকুখনো যে কঁপি আছিল , মই কিন্তু এশ শতাংশই ক'ব পাৰোঁ । এফালে ভয় খাইছিল ছাৰে পিটিব, আনফালে ভয় খাইছিল যদি বলিনক কোবাই তেতিয়া হ'লে আমাৰ গেংটোৱে তাক দিব । প্ৰাঞ্জলে ৰঙা জঙা পৰি গৈছিল । টেবুলখনত বেটডাল থৈ ভয়ে ভয়ে আহি নিজৰ আসনত বহিলহি ।
"মিণ্টু উঠা , কোনে কথা পাতি আছিল ? "---ছাৰে খঙেৰে ডাঙৰকৈ মাত দিছিল ।
" ছাৰ, তেনেকৈ কথা পাতা নাছিলোঁ । প্ৰাঞ্জলেহে আমাৰ পাছফালে চাই পান্দিলি বুলি কৈছিল ।"
"বহা , তুমি ।"
মই ভয়ে ভয়ে বহিলোঁ । মনতে ভাবিলোঁ , আজি মাৰ খালোঁ আৰু ভালকৈ । মাৰ খোৱাতকৈ নিৰ্জুমণিৰ আগত লাজ পোৱাতোহে মোৰ মনত এক লজ্জাবোধে বাহৰ পাতি লৈছিল । নিজুমণিৰ সন্মুখত নিজকে এজন সভ্য হিচাপে চিনাকী দিবলৈ সদায় প্ৰয়াস কৰোঁ । কিন্তু সময়ৰ প্ৰৱাহেৰে গাঁঠি যোৱা বেটডালে কোবাই কোবাই দেখোন কল্পনাক অজলা সজাই জোলোঙা কৰি লয় । হয়তো কেতিয়াবা সেই জোলোঙা হোৱাৰ সুযোগকণ মই নিজেই দিওঁ নতুবা কেতিয়াবা মোৰ বন্ধুবৰ্গই দিয়ে । কিন্তু চিধা হৈ হ'লে সদায় টিকি থাকিব নোৱাৰোঁ ।
ছাৰে , বেটডাল লৈ আহি আমাৰ ওচৰত পালেহি । ছাৰৰ খঙাল চকু দুটা আৰু মুখমণ্ডলৰ বৰণ দেখি বুজি পাইছিলোঁ যে তেখেতৰ খং যে গৈ মূৰৰ চূলিৰ ওপৰত ৰৈ আছেগৈ । আৰু সেই খং নমাবলৈ যে আমাৰ ওপৰত সোতৰ নম্বৰ বেটডাল ব্যৱহাৰ কৰিব সেইটো খাটাং ।
" কিয় পঢ়ুৱাৰ সময়ত কথা পাতি থাকা । মা -দেউতাই গৰম গৰম ভাত খুৱাই পঠিয়াব ল'ৰা বনক বুলি তোমালোকে ক্লাছত মষ্টি কথা পাতিবা। মিণ্টু, উঠা । কোৱা , কোনে কথাপাতিছিল ?
No comments:
Post a Comment